معماری در ایران

معماری در ایران بزرگ دارای سابقه مداوم از حداقل 5000BCE تا به امروز، با نمونه مشخصه یک منطقه وسیع از سوریه به شمال هند و از مرزهای چین توزیع شده، از قفقاز تا زنگبار. ساختمان فارسی از کلبه دهقانی به چای خانه، و آلاچیق های باغ به "برخی از ساختارهای شکوه ترین در جهان تا به حال دیده است متفاوت باشد.

معماری ایرانی نمایش انواع زیادی، هر دو ساختاری و زیبایی، در حال توسعه به تدریج و منسجم از سنت و تجربه. بدون نوآوری ناگهانی، و با وجود ضربه های مکرر از تهاجم و شوک فرهنگی، آن را تا به فردیت متمایز از دیگر کشورهای مسلمان به دست آورد. فضائل مهم آن چند عبارتند از: احساس مشخص شده برای فرم و مقیاس. نوآوری ساختاری، به خصوص در طاق و ساخت گنبد؛ یک نابغه برای دکوراسیون با آزادی و موفقیت در هر معماری دیگر رقابت است.

به طور سنتی، هدایت، شکل گیری، موتیف معماری ایرانی است نمادگرایی کیهانی آن است که توسط آن انسان به ارتباطات و مشارکت با قدرت از آسمان آورده شده است. این موضوع، به اشتراک گذاشته شده توسط تقریبا تمام آسیا و تداوم حتی به دوران مدرن، نه تنها وحدت و تداوم به معماری ایران داده است، اما یک منبع اصلی از شخصیت های عاطفی خود را شده است.

معماری سنتی ایران را حفظ کرده است تداوم که، اگر چه اغلب با فرهنگ غرب دوری یا به طور موقت منحرف شده توسط درگیری های داخلی سیاسی یا نفوذ خارجی، با این وجود تا یک سبک است که به سختی می تواند برای هر زبان دیگری اشتباه گرفته شود به دست آورد.

در این معماری، هیچ ساختمان و بی اهمیت است. حتی آلاچیق های باغ دارند اشراف و شرافت، و فرودست کاروانسراها به طور کلی جذابیت داشته باشد. در بیان و communicativity، بسیاری از ساختمان ها فارسی است شفاف حتی فصیح. ترکیبی از شدت و سادگی شکل فراهم می کند.

معماری ایرانی است که در چند ویژگی اساسی استوار است. اینها هستند:

• درونگرایی

• ساختار

• نسبت همگن

• انسان انگاری

• تقارن و ضد تقارن

• مینیمالیسم

به طور کلی، معماری سنتی از سرزمین ایران در طول اعصار می توان به هفت کلاس زیر و یا سبک ( "sabk") طبقه بندی:

• پیش از اسلام:

* سبک پیش پارسی: "سبک پارسی پیش" یک سبک (sabk) معماری است که طبقه بندی تاریخ توسعه معماری ایرانی.